Welkom
Gelegenheid voor mededelingen
Zingen: Tijd van leven |
|
Inleiding op het thema
Er is al veel over gezegd en geschreven en omdat het alles met ons thema te maken heeft willen we aan het begin van deze viering stilstaan bij de recente gewelddadige gebeurtenissen. Op 7 januari werden we opgeschrikt door de koelbloedige aanslagen in Parijs.
Een golf van schrik en afschuw ging door Frankrijk, ons land en andere landen in Europa. Er werd gesproken over een dreiging voor ons allemaal. Een vorm van verbondenheid werd zichtbaar in massale bijeenkomsten. Wij met ons allen tegenover de macht van terrorisme.
Meerdere waarheden vechtenin ons om de voorrang. Daarbij is devrijheid van meningsuiting een onaantastbaar grondrecht. Maar betekent dat dan dat wij in die vrijheid zonder aanziens des persoon anderen kunnen beledigen, reputaties kunnen schenden en gevoeligheid van gelovigen kunnen krenken? Vrijheid in dit opzicht creëert een morele (ethische) verantwoordelijkheid bij ieder van ons. In onze persoonlijke omgeving kunnen we immers door die vrijheid ookrelaties kapotmaken. Op grotere schaal in onze wereld kan het verkeerd gebruik van de vrijheid de kloof tussen religies en culturen doen toenemen terwijl we nu juist bruggen willen bouwen.
Gelukkig zijn er heel veel initiatieven om bruggen te bouwen tussen religies en culturen en om aan het onderlinge begrip en het wederzijds respect te werken. Eén daarvan is het bestaan van het muziekgezelschap Sarband (deze naam betekent Verbinding). Dit Duitse ensemble o.l.v. Vladimir Ivanoff wil een muzikale verbinding maken tussen oost en west. Sarband doet dat met het spelen van zowel Joodse, Christelijke als Moslim muziek, waarmee ze willen aantonen dat muziek niet alleen een vorm van kunst is, maar ook een uiting van wederzijds begrip en respect, dus een bijdrage tot vrede!
Zij hebben delen van de Mattheüs Passion van Bach uitgevoerd met Oosterse instrumenten en in de Arabische taal. We kozen de aria “Erbarmedich” gezongen door de Libanese zangeres Fadia el-Hage. Het is in de Mattheüs Passioneen gebed om Erbarming/Ontferming na de verloochening van Petrus waarbij hij niet alleen Jezus maar ook zichzelf verloochende. In ruimere zin geven wij er vandaag de betekenis aan van een gebed tot God, Allah, de Eeuwige, het Al of hoe we het ook noemen om ontferming over onze onmacht om bruggen te slaan.
Muziek: Uit deArabianPassion, gebaseerd op de Mattheüs Passion van J. S. Bach:Erbarmedich, uitgevoerd door de Sarband o.l.v. Vladimir Ivanoff, solist Fadia el-Hage.
Heb erbarmen, O, mijn God, omwille van mijn tranen!
Zie toch aan, hart en oog, het schreit voor U vol van smart.
Contact
Over onze onmacht gesproken om bruggen te slaan ….
Een verbinding is iets wat sterk is en tegelijk kwetsbaar. Bij familie en vrienden voelt die onverbrekelijk: je kinderen kunnen heel wat fratsen uithalen ,zonder dat die band verbroken wordt. En toch kunnen ook binnen families de banden breken.
Een brug is wel het duidelijkste symbool van een verbinding. Die moet stevig en sterk zijn, en tegelijk met veel zorg, voorzichtigheid en wijsheid gebouwd worden. Een brug is onontbeerlijk om twee verschillende kanten te verbinden en om elkaar te bereiken. Om verschillen te ‘overbruggen’. Een brug slaan is vaak het moeilijkste onderdeel bij de aanleg van een verbinding.
Maar als een verbinding zo kwetsbaar kan zijn, hoe kom ik dan bij die verbondenheid met de ander en wat staat me daarbij in de weg?
Bij mij zijn dat toch wel vaak mijn oordelen en vooroordelen, mijn meningen en mijn eigengereidheid. Mijn ego dus.
Een voorbeeld: Op een van mijn solofietstochten stond ik ergens in Duitsland op een camping. Ik heb altijd mateloos genoten van die fietstochten. Dat vooropgesteld! Ik was terechtgekomen op zo’n grote, ongezellige stacaravancamping waar bijna niemand aanwezig was. Het was slecht weer en ik had last van mijn darmen. Ik liep vanuit mijn tentje heen en weer naar het toiletgebouw. Daar ontmoette ik een vrouw uit een van die grote stacaravans, die me op de koffie vroeg.
Al met al vond ik mezelf alleen op fietstocht met mijn kleine tentje naar Verweggistan best wel stoer. En naast een kop koffie kon ik een beetje bewondering ook wel gebruiken.(Over ego gesproken!) De vrouw was klein en dik en had zo’n stacaravan met een enorme voortent en daar weer een luifel voor. Het stonden overal kitschbeeldjes, er waren rijen gekleurde lampjes, er stond een koelkast in de voortent, en er was een moeder in een rolstoel. Ik zou er normaal geen twee keer naar gekeken hebben. Een beetje een volksvrouw-gebeuren, vond ik.
Koffie dus. En praten.
Nee, niet praten: we kwamen in gesprèk. Ze had mij gezien en medelijden met me gehad. Ik, zo zielig in dat piepkleine tentje en zo helemaal alleen. Medelijden!! Terwijl ik zo volop geniet van mijn fietstochten! Mijn ego kromp meteen vele malen. Maar haar hart had ‘regen’ gezien en ‘alleen’ gezien, en vanuit hààr vooroordeel van ‘zielig’ bood ze me koffie aan. Ik vertelde me mijn verhaal en zag in haar ogen het beeld dat zij van mij had veranderen.
Maar dàt was nog geen contact!
En toen kwam hààr verhaal. Zij kwam regelmatig naar de camping om haar moeder ‘buiten’ te laten zijn. Ze verzorgde haar zelf in die toch tamelijk ongemakkelijke toestand van de caravan. Ze was de enige in de familie die zich om de moeder bekommerde. Ze sprak zonder enig zich-erop-laten-voorstaan, en ondertussen kwam er koffie en koekjes en frisdrank op tafel. Mijn beeld van haar veranderde tot ik een lieve en belangstellende vrouw zag die vanuit haar hart leefde. Ze kon vertellen en luisteren. Kortom, ze was hartelijk!
Allebei, zij en ik, kregen al pratende een ander, eerlijker beeld van elkaar. En daardoor konden we elkaar –daarna- ècht ontmoeten, van mens tot mens. We werden elkaars gelijken. Het werd een fijne avond en we namen afscheid van elkaar met een dikke omhelzing.
Die ervaring is me bijgebleven als een kans die het leven me gaf om eens wat minder bevooroordeeld te zijn, om eens wat beter te kijken, vanuit mijn hart, om die vrouw te zien hoe ze wàs en niet hoe ik dàcht dat ze was.
Hier ontmoetten twee werelden elkaar. Hier werd een brug geslagen. Doordat we allebei op onze vooroordelen terug kwamen, daardoor kwamen we elkaar nabij en konden we elkaar echt ontmoeten.
Als we het oordeel voorbij zijn, zijn we veel beter in staat om te herkennen ‘wat er is’. Zodra we de gedachte los kunnen laten wat er volgens ons zou móeten zijn, zien we vaak voor het eerst wat er zou kùnnen zijn en wat er in essentie ís.
Muziek: Lied: Judge NotYourBrother. Gitaar en zang: ERIC BIBB
Passed a young man on the street dressed in rags,
Couldn't have been more than 25.
Lying on the sidewalk in a sleeping bag and a sign that read:
"Your kindness keeps me alive".
I remember I stopped and turned around
Couldn't hold my tongue saying something about that sign bothers me.
So I asked him, Why's a guy like you healthy, white and young
Living off working folk's charity?” He said,
"Judge not your brother,
Walk a mile in his shoes.
You see he's doing the best
That he can do,
Like me andyou
My mouthf ell open wide,
Shocked by the truth.
The look in his eyes was wise and sad
He said, Brother, I was born a richman's son,
But I gave i tal laway, every last dollar I ever had”.
He wanted to know how it felt to be humbled by disdain,
Pity and indignation.
He asked me if I'd read the book,
"Black Like Me". He said it was his inspiration.
Judge not your brother,
Walk a mile in his shoes.
You see he's doing the best
That he can do.
Like me and you.
Just when we think we know
What's really going on.
Life serves us a surprise,
A lesson to lear nagain and again
'Cause we've all been victimized by prejudice and lies.
Judge not your brother,
Walk a mile in his shoes.
You see he'sdoing the best,
That he can do.
Judge not your brother,
Walk a mile in his shoes.
You see he's doing the best,
That he can do,
Like me and you.
Barrières bij onszelf
We kunnen onszelf dus aardig in de weg staan. Bij onze zoektocht naar de vrede met onszelf en met anderen komen er mechanismen naar voren die zorgen voor hardnekkige barrières. Een van die barrières is misschien wel dat we soms zo egocentrisch zijn dat we anderen niet zien staan.
We delen te weinig en missen daardoor ook het geluk om met anderen gelukkig te zijn. Of we missen kansen door vooroordelen, sluiten daardoor mensen uit, die ons wellicht veel moois te bieden hebben. We missen kansen door risicomijdend gedrag door bijvoorbeeld steeds in eenzelfde subcultuur te blijven.
Een andere barrière kan ontstaan als we denken de waarheid in pacht te hebben en zinvolle discussies omzeilen. Daardoor nemen we de ander niet serieus. En dit kan groeien van een kleine naar een grotere barrière als we ons aansluiten bij een beweging die denkt de waarheid in pacht te hebben. Voor dat je het weet is zo’n “eigen” waarheid vastgezet in dogma’s en wetten waar geen ruimte is voor vrije discussie. Er is blindheid voor het onderliggende, het kwetsbare, het uitzonderlijke, het unieke en al datgene dat niet in dogma’s en wetten is vast te leggen. Dit leidt tot uitsluiting van mensen maar ook tot angst om buiten gesloten te worden. Zo’n wereld, zo’n ideologie, is niet gebaseerd op liefde. Mensen worden blind voor zichzelf en de ander. De vensters voor anderen zijn gesloten. In het lied dat we zo gaan zingen “Ooit in schaduw van rozen” wordt deze wereld omgedraaid.: “Daar aan wijd open vensters, in menigte stemmen zullen wij wonen.”
Zingen: Ooit in schaduw van rozen
Collecte voor Pax en een gift voor jullie (Tijdens de collecte is er een flashmob te zien en te horen)
“Verbondenheid lijkt soms ver weg, als je de wereldwijde spiraal van onverzoenlijkheid ziet. Het geweld lijkt dichterbij te komen en ons steeds meer te raken. Toch vraagt geweld niet om méér geweld. Het plaatst ons wel voor ingewikkelde vragen. Vrede vraagt het uiterste van ons mens-zijn, in gevoel en verstand. Laten we ons wapenen met vrede.”
Deze woorden komen van de folder van PAX. PAX is een organisatie, die zich vastberaden inzet voor vrede en veiligheid. PAX brengt mensen in oorlogsgebieden samen met als doel te komen tot begrip, rechtvaardigheid en vrede. Vaak gaat het daarbij om vredesactivisten, die met gevaar voor eigen leven opkomen voor kwetsbare mensen. Een strijd die ze niet alleen kunnen voeren. Daarom is er PAX. Daarom is er de collecte.
We willen niet alleen iets vragen voor de collecte, maar jullie ook iets geven: Een zakje met een kleine schat erin: een speld, een steentje en een touwtje.
Als herinnering en opdracht om in de verbondenheid te leven. Een speldenprik om je te bepalen bij dat wat je dreigde te vergeten, een steentje om je eraan te herinneren dat we bruggenbouwers kunnen zijn. En een lijntje, een levenslijntje, niet om ergens aan vast te zitten, maar om eraan herinnerd te worden, dat je niet moet losraken en dat je in verbondenheid mag leven met het Eeuwige, (het Goddelijke, het Al, de Eenheid, de Bron, kies maar) èn de mens.
Mensen van goede wil
Ten diepste weten we dat alles met alles verbonden is. Wij maken deel uit van Het Grote Geheel, de (heelheid van de )schepping, het Al, het Hogere, of hoe we het ook willen noemen. In dat weten zoeken we ook verbinding met het Levensgeheim, dat verder grijpt dan ons dagelijks streven naar vrede. Hier en nu kunnen wij energie putten door open te staan, te luisteren en ons te verbinden met mensen van goede wil. Maar dan niet door die mensen alleen te zoeken in de meest voor de hand liggende eigen kringen maar dit met wijd open vensters te doen.
Pas dan kunnen wij gaan werken aan een Oecumene in een veel bredere betekenis. Pas dan ontstaat verbondenheid die over de grenzen van de wereldgodsdiensten en humanisme heengaat. Met een groeiend respect voor ieders gedachtegoed waarbij we gemeenschappelijk ten strijde trekken tegen al die machten die de wereld willen afbreken door roofbouw te plegen, moorden, mensen, kinderen uitbuiten. Een strijd in verbondenheid niet gebaseerd op waarheden maar op liefdevol respect. Dat brengt vrede dichterbij. Die vrede die begint in onszelf. Als we die koesteren, die liefhebben, staan de vensters naar anderen open. Hoe mooi is dit weergegeven in het lied “Om Vrede”: Het is nooit te laat om die kracht van de liefde in onszelf te ontdekken.
Zingen: Om vrede
Gebed
Er was een tijd
Dat ik mijn naaste afwees
Als zijn geloof niet het mijne was.
Nu is mijn hart in staat
Om alle vormen te aanvaarden:
Het is weide voor gazellen
En klooster voor christenmonniken,
Tempel voor afgodsbeelden
En Ka’aba voor pelgrims,
Het is vaatwerk voor de tafels van de Thora
En de verzen van de Koran.
Want mijn religie is de liefde.
Waar de karavaan van de liefde ook heen trekt,
Zijn weg is de weg van mijn geloof.
(IbnArabi)
|
